MEVSİMLER

Susturun sesleri,

Her günden daha sessiz şimdi ağlamak,

Göremiyorum kafamda çizdiğim resmi, halbuki

Ne güzeldi şehrimin toprağında uyumak,

Onun büyüttüğü her şeye dokunmak güzeldi,

Ve öptüğü her şeyi öpmek.

Ona kimi zaman kızmak bile güzeldi.

Gidiyorum, İstanbul sustur sesini!

Bu belki son duyuşum rüzgârlı nefesini,

Artık hissetmeyeyim alnımda, üzülmeyeyim,

İstanbul!

Belli ki hep arayacağım izini.

Sen beni unutmazsın biliyorum,

İstanbul gidiyorum.