Yüreğimin içinde birikmiş geçmiş, öyle çok yer kaplıyor
ki... Boşalt, boşalt bitmiyor. Ya ben kaşıkla deniz boşaltıyorum
ya da okyanus saklamışım yüreğime haberim yok. Boşalacak
bir gün. Boşaldığında ya çok boş kalırsam diye korkuyorum
artık. Biliyorum, yalnız değilim ve olmadım hiç. Ne kadar
yalnız kalmak için kaçsam da zaman zaman, hep şarjım bağlıydı
sanki. Hâlâ enerjisini benden esirgemeyen ailem, dostlarım iyi
ki varsınız.
Ve şimdi zamanı artık. Beni insan yapar mısınız? Çığlıklar
attırır mısınız bana? Bir kum torbası bulup ellerim patlayana
kadar yumruklamamı sağlar mısınız? Ağlamaktan gözlerim
kocaman yuvarlaklar içinde saklı kalan birer çizgi olana kadar
omuzlarınızı açar mısınız?
Şimdi Dolunaylar olacak hayatımda. Bir sürü git-gel
ve temizlenecek kalbimin kumları... Sonra serilip birlikte,
yüreğimin güneşinde dinleneceğiz.